Er was eens....
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. Zij was zwanger van haar tweede kind, een meisje zou het worden deze keer. Ze woonde in een land waar de controle en de angst rondom een geboorte steeds groter werd. De geboorte van haar eerste kind was prachtig verlopen. Goede herinneringen bewaarde zij daar aan. Helaas was na de geboorte de placenta niet vanzelf geboren en had zij veel bloed verloren. Door die situatie was het deze keer nodig in het ziekenhuis te bevallen. Ze wilde zorgen dat ze een veilige plaats had om te bevallen, met (indien nodig) een veilig vangnet achter de hand. Ze zocht hulp om zich staande te houden in de angstige geboortezorg van het ziekenhuis. Ze wilde hulp en steun hebben van een wijze vrouw, die wist wat baren inhield en die een solide plan met haar kon smeden om een veilig “geboortenest” te creëren…. Ze koos mij als haar doula….
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. Ze startte bij de verloskundige. Daar besprak zij haar wensen. Maar ook de verloskundige was bang, want “Poeh.. poeh… Dat was toch wel een hoop bloedverlies de vorige keer…” en “U moet toch echt gelijk naar het ziekenhuis…” Graag wilde de zwangere vrouw weten welk beleid in het ziekenhuis gevoerd zou worden bij iemand met haar voorgeschiedenis. Ze ging op pad en een lange tocht maakte zij langs verschillende ziekenhuizen. Ze was vol vertrouwen in haar lichaam en het geboorteproces maar al wat zij ontmoette was angst en protocol: “We gaan u wel inleiden, mevrouw”, zei de ene gynaecoloog, “want in de nacht is er geen OK team en anesthesist, of ze zijn er wel…, maar niet genoeg. Dat heet “Daytime Obstetrics”, mevrouw. U mag het dan wel tot 40 weken zelf proberen maar dan gaan we toch écht ingrijpen.” “Maar”, zei de zwangere vrouw, ”ik wil niet om logistieke redenen worden ingeleid! Is het risico op een complicatie bij inleiden juist niet groter? Waar is de onderbouwing om mij in te leiden…?” “Mevrouw, we moeten u echt continue monitoren en de hartslag van de baby voortdurend kunnen volgen,” zei de andere gynaecoloog. “En, nee…, in bad? Dat zal niet gaan…” Zo ging het nog lange tijd door.
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. Naast krachtig was de zwangere vrouw ook reëel en begreep ze best dat ze met een waakinfuus zou baren en dat direct na de geboorte ze scherp in de gaten gehouden zou worden. Ze wilde alleen de geboorte op haar eigen manier zonder te veel toeters en bellen kunnen beleven. Ze had alle vertrouwen in haar baringsproces. “Baren, dat kan ik wel” zei ze, “alleen de placenta is het probleem”.
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. “Waar staat dat dan, dat het veiliger is om continue te monitoren, kunt u mij dat vertellen?” vroeg de zwangere vrouw. De gynaecoloog schoof haar stoel abrupt naar achteren en zei: “Dat weet ik zo ook niet maar wíj voelen ons daar veiliger bij!” “Dus voor jullie veiligheidsgevoel moet ik aan allerlei apparaten en snoeren? Wiens verantwoordelijkheid is het nu eigenlijk hoe ik mijn kind wil baren?” vroeg de zwangere vrouw. Geïrriteerd stond de gynaecoloog op uit haar stoel: “Veiligheid staat voorop!” riep ze uit. “Maar….wáár staat dan dat het veiliger is…?” vroeg de zwangere vrouw weer…..
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. Na haar lange tocht vond zij een ziekenhuis waar zij in bad zou kunnen bevallen, waar geen continue monitoring nodig was en haar eigen verloskundige bij haar zou zijn. Groot was dus de verbazing van de zwangere vrouw toen met 38 weken en een paar dagen zwangerschap ze de gynaecoloog hoort zeggen: “Nou, mevrouw, u bent nu in de 2de lijns zorg en u valt onder de verantwoordelijkheid van het ziekenhuis. Helaas moeten we uw wensen terugdraaien want dat continue CTG willen we toch echt graag en tja… dat bad….?!” Niemand kon de zwangere vrouw vertellen waarom ze nu plotseling, op het laatste moment, zich toch moest overgeven aan de regels van het ziekenhuis. Ze wist niet waarom deze switch gemaakt werd. “Ik wil er goed over nadenken of ik bereid ben onder jullie voorwaarden te bevallen”, zei ze terwijl ze teleurgesteld met gebogen hoofd door de hal het ziekenhuis uit liep.
Die zelfde dag nog, onrustig door deze onverwachte wending, kwam ik een prachtige verloskundigenpraktijk tegen op mijn pad. Als vier goede feeën zweefden de vroede vrouwen om ons heen. Er was geen enkel probleem…. De zwangere vrouw kon met hen als verloskundige, met alleen een plaatsbepaling, in een ander ziekenhuis geboorte gaan geven aan haar kind. En ja…ook gewoon in bad als ze dat zou willen. Een waarschuwing vooraf aan het ziekenhuis was al wat nodig was. Geen enkele keer werd er een angstige voorspelling gedaan over een misschien te groot hoofdje van de baby, over te weinig vruchtwater, over een te lang beentje, over eventuele suikerproblemen of continue monitoring. Er was werkelijk vertrouwen. Eindelijk kon de zwangere vrouw ademhalen…. Langzaam ontstond een zee van vrede en rust. Ik zag haar verzachten en ontspannen en zag hoe zij haar nest bouwde….
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. Het was haar reis naar de ontmoeting met haar kleine meisje, haar weg naar opnieuw moeder worden en het volgen van een nieuw, dieper pad…. “Ze brengt me vrouwelijkheid en kracht, dit kind”, zei ze. “Dit leert mij vol te houden en te blijven staan voor mijn wensen en mijn vertrouwen”. Ik was haar doula…
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw. Een buiging van mij naar de verloskundigen, onze goede feeën, een buiging van mij naar het ziekenhuis voor de juiste hulp op het juiste moment. Maar mijn diepste buiging is voor haar, de zwangere vrouw, die haar eigen zachte maar sterke kracht vond. Die voor zichzelf stond met haar haar waaiend in de wind terwijl ze haar baby wiegde in haar buik.
Er was eens een mooie, krachtige zwangere vrouw….en ze baarde nog kort en gelukkig. Tot op de dag van vandaag zit zij glimlachend op haar roze wolk….. ♥