Vandaag is Tim zeven weken en een dag. De weken sinds de bevalling zijn voorbij gevlogen en zojuist had ik de nacontrole bij de verloskundige. Een mooi moment om terug te blikken op de afgelopen maanden.
Na een moeizame bevalling van onze oudste zoon Luuk, zijn we op zoek gegaan naar een manier om met minder angst en meer vertrouwen de tweede bevalling tegemoet te gaan. Tijdens de eerste bevalling heb ik me – ondanks Nico’s continue aanwezigheid - heel alleen en verlaten gevoeld. Zowel thuis, met de verloskundige die snel binnenkwam en snel weg was, als in het ziekenhuis met al die verschillende gezichten die in en uit lopen. Wat we vooral gemist hebben is iemand die ons continu bijstaat tijdens zo’n heftige gebeurtenis. Iemand die er is als het moeilijk is, of bij het gevoel dat het niet meer gaat. Het idee van continue begeleiding door een doula sprak ons daarom erg aan.
Al snel kwamen we Marlies op het spoor. Tijdens ons eerste telefoongesprek voelde ik me volledig vrij om mijn verhaal te doen. Marlies gaf mij al zoveel mee in dat korte gesprekje, dat ik me alleen daar al door gesteund voelde. We waren er dus snel uit: Marlies zou ons gaan helpen! Tijdens de ontmoetingen in de maanden daarna heb ik allereerst heel veel geleerd: over hoe de eerste bevalling gegaan is en waarom dat ging zoals het ging. Achteraf gezien waren er zoveel oorzaken aan te wijzen voor het moeizame verloop die ik eigenlijk niet kende. Samen met Marlies hebben we dat plaatje compleet gemaakt. Hierdoor kon ik beter accepteren hoe het is gegaan en stoppen met mezelf van alles kwalijk te nemen. En ook voor Nico was het fijn om dingen op een rij te zetten.
In de afspraken die volgden heeft Marlies vooral veel met ons gepraat en naar ons geluisterd. Wat ik het allermooiste aan haar aanpak vindt, is dat ze echt op zoek is gegaan naar wie wij zijn, hoe wij omgaan met elkaar en met situaties in het dagelijks leven. Zo maakten we met haar hulp een plan voor de bevalling dat perfect aansloot bij ons.
Toch zat er nog veel onverwerkte emotie rondom de eerste bevalling. Marlies stelde voor een EFT sessie te doen. Na deze sessie kan ik terug denken aan mijn eerste bevalling als een herinnering waar ik geen nare gevoelens meer bij heb. De emoties zijn niet weg, maar ik heb er geen last meer van. Ik kan nu na bijna vier jaar eindelijk over deze bevalling denken en praten zonder erom te huilen. Eindelijk is die ballast weg.
Richting de bevalling – die in eerste instantie in het ziekenhuis zo plaatsvinden, met pijnstilling achter de hand – merkte ik bij mezelf dat ik steeds vaker dacht aan een thuisbevalling. Onze wens om toch weer in het ziekenhuis te bevallen kwam vooral voort uit onzekerheid. Maar met het groeien van mijn zelfvertrouwen kwam ook de optie om thuis te bevallen weer in beeld. Ik begon zelfs met nieuwsgierigheid naar de bevalling uit te kijken. Iets wat ik van mezelf nooit had verwacht.
In de laatste weken voor de bevalling hadden we vaak contact. Ik kon met alles bij Marlies terecht. En op 18 juni was het dan zover. ‘We zijn begonnen’ appte ik haar heel vroeg in de ochtend. En wat waren we blij toen ze hier op de stoep stond, onze rots in de branding. Vanaf het allereerste begin heb ik vertrouwen gevoeld. Marlies en Nico hebben zo snel als mogelijk het bad klaargezet, terwijl Marlies mij tussen de bedrijven door zo goed mogelijk door de weeën heen hielp.
De momenten dat ik het niet meer zag zitten heeft ze mij er echt doorheen gesleept. De gevreesde paniek bleef daardoor uit. Ook toen het spannend werd omdat het allemaal wel heel snel ging, bleef Marlies heel cool en zorgde ze ervoor dat we met de verloskundige op de speaker in verbinding konden blijven. Marlies had zo goed in de gaten waar ik zat in het hele proces. Veel beter nog dan ikzelf, want ik geloofde helemaal niet dat de baby echt al ging komen. Maar Marlies had het al lang gezien: dit duurt niet lang meer. Nico en ik hebben ons daardoor geen moment onveilig gevoeld.
Uiteindelijk is onze Tim na een supersnelle bevalling thuis in bad in onze woonkamer geboren. Ik ben nog nooit zo euforisch geweest en vooral ook heel trots op mezelf. Daar lag ik dan met mijn baby op de bank in mijn eigen huis. Wat een cadeau en een helende ervaring.
Het was gek om jou naar huis te zien gaan kort daarna. Ons team was niet meer compleet. Want zo voelde het. Wij waren een team en ik had dit zonder jou niet zo gekund. Vandaag tijdens de nacontrole bij de verloskundige hebben we het nog over je gehad. Dat beide verloskundigen die bij de bevalling betrokken waren het een prachtige bevalling gevonden hebben. En dat het zo goed was dat jij er was. We kwamen tot de conclusie dat eigenlijk iedereen een ‘doula Marlies’ bij de bevalling zou moeten hebben. Je naam staat hier bij de Hilversumse verloskundigen dus genoteerd.
Lieve Marlies, dankjewel. Dankjewel dat je dit mogelijk hebt gemaakt voor mij en voor ons.
Liefs van Mieke en Nico